به گزارش قدس آنلاین، مردی که هیچ وقت با ما غریبه نبود حتی تا قبل از اینکه شاهکار «شما که غریبه نیستید» را بنویسد روی سن که آمد با تشویق دوستدارانش مواجه شد، تشویقی که او را هم به وجد آورد. هوشنگ مرادی کرمانی، مقابل دوستدارانش تمام قد ایستاد، با همان لبخند همیشگی و برق چشمانش، با مهمانان همراه شد و کف زد شاید برای ما، برای کتاب، برای مخاطب، تا نشان دهد کتاب همیشه جاودان است حتی در روزگار «بی کتابی‌ » امروز که همه از برهوت خواندن حرف می زنند.

مرادی کرمانی در این نشست صمیمی که بخش زیادی از آن به پرسش و پاسخ میان خودش و هوادارانش گذشت، از مسایل مختلفی صحبت کرد. از وظیفه هنر و هنرمند در قبال جامعه، از جایگاه نقد و منتقد، ترجمه آثارش و حضور آن ها روی پرده سینما.

او در پاسخ به پرسش خبرنگار ما که پرسید: «استاد واقعا دیگر نمی خواهید، بنویسید؟»، صریح و شفاف، گفت: «نه! نمی نویسم. »

خالق قصه های مجید توضیح داد: نمی نویسم، چون نمی خواهم یک بار مصرف باشم. سال قبل این را گفتم و یکی از روزنامه ها تیتر زد «مرادی کرمانی در اوج، نوشتن را کنار گذاشت.» بله در اوج کنار می گذارم تا در ذلت مجبور نباشم از نویسندگی خداحافظی کنم.
او ادامه داد: من می خواهم در شرایطی خودم را بازنشست کنم که کتاب‌هایم به فروش می رسد، داستان هایم به چاپ های چندم می رسد و برای امضا گرفتن از من صف می کشند. دوست دارم همیشه مخاطب بهترین داستان من را بخواند نه سالها بعد فقط به اعتبار نامم اثرم را بخرد و بعد ببیند پول به یک کتاب ضعیف داده است.

مرادی کرمانی در ادامه صحبت هایش به سال های کهولتش اشاره کرد و این سال ها را دلیل دیگر ننوشتن و اعلام بازنشستگی اش عنوان کرد. او گفت:من کوهنوردم، 40 سال است به طبیعت می روم، با سختی خودم را به قله کوه ها می رساندم اما الان توانم کم شده، قلبم را عمل کرده ام، حتما به مرور مغزم هم دچار همین فرسودگی شده، در این شرایط یک نویسنده به تکرار می افتد و من نمی خواهم داستان های تکراری بنویسم.
نویسنده داستان پر طرفدار «خمره»، افزود: هنرمند هم مثل هر قشری، یک روز به بازنشستگی می رسد. من هم احساس می کنم تمام شده ام و باید الک نویسندگی ام را بیاویزم.
خالق «مربای شیرین» از قهر روزگار به هنرمندان گفت. او توضیح داد: بارها دیده ام مردم هنرمندی را «هو» کرده اند که در روزگاری شاهکار خلق کرده. به نظرم آن هنرمند باید در همان اوج از مخاطبش خداحافظی می کرد نه اینکه آن قدر ادامه دهد تا مخاطب به اجبار اثرش را ببیند و بخواند و یا تهیه کننده ای برای اثرش سرمایه گذاری نکند.
به باور مرادی کرمانی، زیاد نوشتن باعث ماندگاری اثر و هنرمند نمی شود. او خیام را مصداق هنرمندی عنوان کرد که گزیده اما درگونه سخن گفته است و با 53 رباعی اش به عنوان ماندگارترین هنرمند ایران در طول تاریخ شناخته شده است. او گفت: همان تعداد اندک ابیات خیام به 200 زبان دنیا ترجمه شد و باعث جاودانگی نام ایران و ایرانی در جهان شد. من هم اگر قرار است ماندگار شوم با همین تعداد اندک آثارم می توانم به ماندگاری برسم.